Zalig!

Vrijdag

Een rustige dag voor de vrijwilligers in Educare. Toen ik aankwam hebben we een kringspel gespeeld waarbij we een voor een in het midden van de kring een beweging moesten uitvoeren. Daarna moest de hele kring dit nadoen. Een simpel spel om de ochtend goed te beginnen! De beide klassen speelden dit mee en uiteraard werd mama Silvana meteen in de kring geduwd! Zalig! De kinderen vinden ook alles wat ik doe geweldig grappig. Dat maakt het nog leuker om je te laten gaan.

Om 10u was het tijd om met de blokken te spelen, zoals altijd toont Sakiwe hoe een sterke basis moet bouwen voor dat je hoger kan. Er wordt ook altijd een subtiele hint gegeven naar het leven toe. Je kan niet verder groeien in het leven als je basis niet stevig genoeg is. Dat is ook de bedoeling van het project en het is mooi om dat te zien.

Na een lange speeltijd, een dutje en lunch waren de kinderen vrij om te spelen. Wow. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik er terug aan denk. Nganga was naar mij gekomen om op mijn schoot te komen zitten, Ibofu kwam mij echt een innige knuffel geven, gevolgd door een kus op de wang van Inga met een goedkeurende blik! De een na de ander zei ook we love you mama! Sommige herhaalden dit, maar de eerste kindjes die dat zeiden meenden dat echt. Zalig gewoon. Ik heb ze allemaal eens goed vastgepakt en beseft dat ik dit echt moet achterlaten binnen 2 weken. Nu ga ik genieten van elke seconde die ik heb met hun!

Uitgeput na een gekke dag!

Vandaag was het zalig! Ik voelde me goed en de dag is gevlogen. Vandaag heb ik mij ook volledig laten gaan. 's Ochtends krijgen de kinderen het altijd in zich om bepaalde dansjes te doen. Ik heb de dansjes al vaak genoeg gezien om ze te kennen. Ineens namen 2 kindjes mijn handen vast en trokken ze mij mee in de kring. Dit was zo leuk! Ik ben niet de meest handige persoon op aarde, dus af en toe werd ik uitgelachen. Maar dat maakte het alleen nog maar beter! Op het einde was iedereen hardop aan het lachen en dat was mooi. Dat betekent dat we allemaal toch een band hebben. Nu mijn zus bevallen is wil ik langs een kant naar huis, maar langs de andere kant ook weer niet. Hoe langer ik hier ben, hoe sterker mijn band met de kindjes wordt. Als ik mij al bedenk dat ik ze nog maar 2 weken zie, pfff laten we daar maar niet al te veel aan denken ;-). Na het dansen en het ochtendgesprek hebben ze het thema weer besproken. Ik merk wel dat de Sakiwe (De juf van de 4-5 jarigen) meer weet wat ze doet en moet doen. Ze varieert haar oefeningen in plaats van de hele tijd alles te herhalen. Ze laat de kinderen zelf met voorbeelden komen en daarna moeten ze zeggen in welke kamer de meubels het beste passen. Ze gaat ook iedereen af, waardoor ook de stille kinderen niet vergeten worden! Spijtig dat ze die kennis niet overbrengt op Tandi (de juf van de 2-3 jarigen). Zij komt van verpleegkunde en kan wel met kinderen werken, maar de didactische kennis kan zij wel gebruiken. Eens ze aan de puzzels begonnen, had Sakiwe het idee om de kinderen die de puzzels in 1 2 3 oplossen elk bij 2 andere kinderen zetten. De bedoeling was dat de snellere kinderen de anderen zouden ondersteunen. Op zich is dit geen slecht idee, maar dan moet je gewoon zien dat de kinderen het niet overnemen en/of dat ze geen ruzie maken. Wat in deze groep nogal snel gebeurd! Het was niet gemakkelijk in het begin, maar uiteindelijk met 2 begeleiders is de ruzie uitgebleven. Gelukkig maar! Weer een namiddag met play dough gespeeld. Ook hier heb ik mee gedaan met de kinderen. We hingen echt vol van ons hoofd tot aan de toppen van onze vingers! Ik begin moeite te krijgen met het schrijven van mijn blog, want iedere week is ingedeeld op dezelfde manier. Maar voor iedereen die aan het twijfelen is, om vrijwilligerswerk te doen. Ga ervoor! Maakt niet uit waar! Als er een project bestaat, dan betekent dat elke hulp welkom is!

Halve woensdagvoormiddag

Vandaag toen ik aankwam zat er een vrouw op de bureau met Nondo te praten. Ik hoorde aan haar stem dat ze wanhopig was. Ze had een baby op de schoot en wist niet meer wat doen. Ze had over dit project gehoord en dit was haar laatste hoop. Ik hoorde Nondo zeggen: We will try to solve your problems, but you have to work for it to. Ze knikte en was blij dat ze een kans kreeg. Na een hele reeks papierenwerk, denk ik dat ze geaccepteerd is. Deze vrouw heeft met een lach en een zak vol eten het project verlaten. Dit project straalt hoop uit en het is een goed teken dat mensen het meer en meer erkennen als een oplossing. Dit wilt zeggen dat deze mensen beseffen dat als ze niets doen, hun kinderen geen al te goede toekomst voor ogen hebben.
Het thema 'my home' is maandag geïntroduceerd en met de beperkte middelen die ze hebben, proberen ze kamers en meubels te benoemen. Voor de kleinsten is dit herhaling na herhaling, maar bij de 4-5 jarigen merk je dat het blijft hangen. Dit zijn echt slimme kinderen als de uitdaging aanwezig is. Bij de cognitieve oefeningen lossen ze altijd de educatieve puzzels op. Dag na dag na dag. Maakt niet uit welke leeftijd en ik denk dat die puzzels echt te moeilijk zijn voor de 2-3 jarigen. Ik denk dat ik zelf eens nieuwe puzzels ga kopen. Het is een kleine bijdrage, maar als deze kinderen afwisseling nodig hebben, dan heb ik dat er graag voor over! Ik heb het misschien al gezegd, maar de kindjes zijn fantastisch! Net daarom steek ik moeite in de crea-opdrachten die ik heb overgenomen. Ik wil aan de juffen tonen dat voorbereiding alles is voor een vlotte activiteit. Ik heb elk detail voorbereid zoals alle potloden op voorhand geslepen, mijn voorbeelden al uitgetekend, de papieren verdeelt per klas, de namen opgeschreven, ... Nu hebben de juffen meer tijd om de kinderen te begeleiden. Ik hoop dat ze dit overnemen in de toekomst. Zo hebben ze ook meer tijd over om eventueel andere dingen met de kinderen te doen.

Wegens chaos aan het thuisfront nog tijd gehad om nieuwe foto's te zetten. Mijn neefje wou er perse vandaag zijn verjaardag vieren!

Chaos

Toen Gordon mij vandaag afgezet had, stond er een gigantische bus vol schoolkinderen voor Ubomi. De projectleiders waren een beetje in schok, want ze hadden vernomen dat enkel de leerkrachten een kijkje kwamen nemen. Blijkbaar waren de kinderen zo geïnteresseerd in het project dat ze echt eens wouden komen kijken. Ze hadden een gigantische donatie mee van dekens, voedsel, kleren, ... Dit was mooi om te zien omdat de leerlingen dit allemaal bij elkaar geraapt hadden. Ze hadden cupcakes mee als snack voor de kinderen. De leerlingen leerden ze hoe je de slagroom er het gemakkelijkst opsmeert. Dit was super grappig om te zien! De kindjes hingen helemaal vol in hun gezicht. Het was wel geweldig om te zien hoeveel plezier ze hadden met de leerlingen, want eigenlijk komen ze uit twee verschillende werelden. En het is eens goed dat de kinderen van de kostschool zien hoe fel de armoede aanwezig is in hetzelfde land. Na de leerlingen hun rondleiding, speelden ze samen met Play Doh. Dit staat normaal gezien elke donderdag op het programma, maar wordt toch vaak overgeslagen. Mijn tafel heeft een eigen mascotte gemaakt en dit was zo fijn!

Na een zalig uitgebreide speeltijd in de zon, begonnen de kinderen aan mijn tekenopdracht. De juffen hebben in plaats van mijn spel te spelen, gewoon de kinderen de tekening in laten kleuren. Het is niet zo gelopen zoals ik had gehoopt, maar ze waren toch geconcentreerd bezig en dat doet veel. Maar langs de andere kant had ik moeite gestoken om de opdrachten uitdagend te maken en dat is eigenlijk een zonde voor de kinderen.

Inga

Nikki, de vrouw dat normaal gezien het namiddagprogramma leidt, heeft vandaag haar ligamenten gescheurd dus kon vandaag niet aanwezig zijn. Eén van de vrijwilligers vroeg of ik haar programma niet wou overnemen voor een groot deel. Dit was op het laatste moment gevraagd, vandaag de titel chaos, maar zo een leuke ervaring. Ik mocht het verhaal vertellen in het Engels, meedansen en kreeg bij de crea-opdracht een grote groep 7 jarigen onder mijn hoede. Ik moet zeggen dat ik best trots ben op mezelf. Ik vind dat als ik dit hier al aankan, wat zou mij in België dan in de weg staan? Ik begin meer en meer te beseffen dat mijn keuze om juf te worden is, de juiste is. Ik ben hier om de kinderen en de juffen bij te staan, maar met een ervaring als deze leer je jezelf kennen. Dit kan niemand nog van mij afnemen!

Zalige relaxerende dag!

Wat een leven

Vandaag heb ik een rustige halve dag gehad, zoals blijkbaar elke vrijdag. Maar de verhalen die ik nu weer gehoord heb, zijn ongelooflijk..
Zondagavond zijn er mensen uit hun huizen in de townships gesleurd. Ze weten niet of de actie willekeurig was of niet, maar alleszins er zijn doden gevallen. De mensen zijn koelbloedig doodgeschoten. Een mama keek uit haar raam omdat ze geweerschoten hoorde en heeft alles gezien. Ze was in schok, want het was recht voor haar deur.
Dinsdagavond is er een buschauffeur brutaal overvallen geweest. De overvallers zijn nergens te bespeuren net als de bus. De chauffeur is er met blauwe plekken en een enorme schrik vanaf gekomen.
Woensdag begonnen politiemannen een paar auto's te achtervolgen. Op een bepaald moment begonnen ze op elkaar te schieten. De achtervolging begon in de straat van het project daarna ze reden gewoon het township in en schoten alle kanten op. Mensen op straat werden geraakt en waren op slag dood... De mama's waren doodsbang. Ze hebben het gevoel dat ze gewoon niet veilig zijn in hun eigen huis. Ze durven 's avonds hun huizen niet uit. De huizen zijn niet zo stevig als die van ons, dus stel je voor dat daar een kogel doorvliegt en je kind raakt. Toen de directrice me dit vertelde, zag de angst in haar ogen.

Mijn activiteiten zijn goedgekeurd, dus ik ben benieuwd voor volgende week. Maar eerst genieten van een welverdiend weekend!

Enkele foto's van Ubomi zelf

 Onnozel aan het doen !

Zware dag met een positieve tint

Ik ga even heel eerlijk zijn. Gisteren heb ik enorm hard gehuild. Ik ben altijd slecht geweest in dingen loslaten. De verhalen en de pijn van de kinderen neem ik mee naar huis. Zo erg zelfs dat ik nachtmerries krijg en Sanne merkte hoe angstig ik deze nacht was. Daar nog eens verschrikkelijke heimwee bovenop en dan breekt mijn hart. Ik vind het belangrijk om dit toe te geven tegenover mezelf, tegenover iedereen die dit leest en tegenover de volgende vrijwilligers. De ervaringen zijn fantastisch en nooit zal ik spijt hebben dat ik hier geweest ben. Maar je moet enorm veel verwerken en daar horen in mijn geval tranen bij. Ik heb gelukkig mijn Zuid-Afrikaanse familie hier en ik ben blij dat ook Sanne hier is. We maken hetzelfde mee en het gevoel van niet alleen te zijn doet echt veel. We missen beiden onze fantastische vriend en onze geweldige familie! No place like home.

Vandaag heb ik besloten om wat meer actie te ondernemen. Er zijn 2 verhalen die ik kwijt wil. De juf laat mij meer en meer alleen werken met de helft van de klas. Ze had het meest onhandelbare kindje (in haar ogen) in mijn groep gezet. Ze zei dat het meisje toch niet luistert en anderen gaat ambeteren dus misschien dat ik iets met haar kan aanvangen. Ze kregen een doos met 8 puzzels van 4 stukken met een verhalende tekening, dus het moest in de juiste volgorde. De leerkracht gooide de inhoud van de doos op tafel en de kinderen begonnen te vechten. In mijn beste Xhosa heb ik ze rustig gekregen en heb ik de doos bij mij genomen. Ik heb alles uitgesorteerd en 1 puzzel per kind gegeven. Dit lijkt voor ons logisch, maar de juf vond het een raar idee. Ze vroeg aan mij: wat ga je doen als een kind klaar is? Er waren 6 kinderen en 8 puzzels. Ik had dus logischerwijze altijd 2 reserve. De kinderen, inclusief het 'onhandelbare' meisje, waren stil en geconcentreerd bezig. Dat meisje loste haar puzzel op zonder enig probleem en elke keer gaf ik haar een nieuwe. Op het einde gaf ik haar 2 puzzels door elkaar. Dat ging minder vlot, maar het lukte wel. Ik zei tegen de juf dat ik denk dat het meisje 1 van de slimste is van het klasje. Ze lacht en zei mij dat dat niet kan, want het is maar een stom en ambetant kind... Als een kind niet uitgedaagd wordt, gaat het zich vervelen. Tuurlijk gaat ze dan lastig doen! Een van mijn doelen volgende week als ik dat klasje overneem is om de kinderen die intellectueel net iets verder staan, toch te stimuleren en op cognitief vlak uit te dagen!

Het tweede verhaal dat ik kwijt wil is het gedrag van de kinderen op de speelplaats. Ik weet dat ze al spelend vechten en daar tegen kunnen. Maar vandaag werd 1 jongen door 5 kinderen met volle vuist geslagen. Het was zo hard dat je zijn ribben de slagen hoorde incasseren boven het lawaai. Ik was even in schok, want zo'n agressief gedrag verwacht je gewoon niet van 2 en 3 jarigen... Toen ik de jongen recht hielp, was hij boos op mij. Ze waren net zo leuk aan het spelen. Ik was stomverbaasd ... Nu begrijp ik waarom de juffen niets deden. Daarna werd Nganga (het jongste meisje) op de grond gegooid en werd ze echt geplet door 5 iets oudere kinderen. Ze schreeuwde haar longen uit van verdriet en pijn. En toen ze rechtgetrokken werd door te juffen, nam ze iemand bij de hand en begon ze gewoon te dansen.. Ik had het heel moeilijk om tijdens deze speeltijd mijn tranen in te houden. Ik stond perplex. Hoe verklaar je de glimlach op hun gezicht in vergelijking met dit gedrag? Ik weet het even niet goed meer.

Voor mensen die het gevoel hebben dat de kinderen er nog goed uit zien. Dit jongetje is zonder schoenen, met een kapotte vest en een vuile broek naar het project gestuurd. En dat waren zijn propere kleren..

Nganga was weer vrolijk nadat ze geplet werd

 Het 'onhandelbare' kind

My mama! In haar cultuur lacht niemand op een foto.

 De laatblijvers.

Woensdagvoormiddag

Vandaag was het een halve dag werk in EduCare. Ik denk dat ik het moeilijk ga hebben om te switchen van project. Ik ben zo verliefd op die kinderen. Hoe hard ze mij soms ook proberen uit te dagen. Ik vind ze geweldig! Na het ontbijt was het even herhaling van verschillende tegengestelden zowel in het Engels als in het Xhosa. Toen liet de juf mij 5 minuten alleen met de kinderen met als opdracht de kleuren te herhalen aan de hand van ballenbadballen. Ik had maar 5 kleuren dus ik dacht echt dat het een saaie opdracht ging zijn voor de kinderen. Maar met mijn beste acteertalenten heb ik er toch nog een leuke activiteit van kunnen maken. De verschillende kleuren benoemen was voor de kleinsten precies toch niet zo gemakkelijk. Ze haalden paars, blauw en groen door elkaar. Bij deze opdracht merkte ik het leeftijdsverschil. Ze verschillen maar 1 of 2 jaar, maar hun cognitieve uitdagingen moeten anders zijn. En dat gebeurt hier eigenlijk niet, wat spijtig is. Ik hoop dat ik daar volgende week voldoende rekening mee kan houden. Maar een activiteit opstellen zonder te weten hoe groot je groep is en welke leeftijd ze zullen hebben, is niet gemakkelijk. Ik ben wel superblij met deze kans. Misschien geeft het mij meer duidelijkheid naar de toekomst toe. 

De crea-opdracht van vandaag was tekenen. Ook hier was ik een beetje teleurgesteld in de opdracht naar de kinderen toe. Ze kregen een papier te zien met een kleine en een grote bol en moesten dit gewoon na tekenen. Qua crea was dit nietszeggend, maar het wel was supergoed dat ze de tegengestelden de hele tijd herhaalden. Ik merk dat de woorden bij meer kinderen blijven hangen. Het is leuk om de vooruitgang te zien! De ideeën zijn supergoed, maar de details zijn niet geweldig uitgewerkt.

Tijdens de speeltijd gaan de 'juffen' altijd mee buiten zitten. Ik had al opgemerkt dat de kinderen niet samenspelen, maar al spelend samen vechten. Ze doen niets anders dan elkaar al lachend slaan, schoppen, bijten, ... Voor hun is dit 'spelen', want ze zien thuis ook niets anders. De juffen vertelden mij dat bij elk kind minstens 1 ouder een alcohol- en/of drugsverslaving heeft. Hierdoor weten de kinderen ook niet beter. Weer een moment waar ik tijd nodig had om alles te laten bezinken. Vandaag heb ik niet veel meer te zeggen, omdat het weer een emotioneel zware dag was voor mij. Gelukkig legt Connie mij weer in de watten met een goed gesprek en warme chocomelk ook is het hier 20 graden. Nu de activiteiten uitwerken, met mijn superlekkere warme chocomelk en wat muziek om mij af te leiden.

Door mijn blog te herlezen, lijkt het allemaal negatief. Maar er is zeker ook vooruitgang te merken! Nganga is het jongste kindje van de hele groep en zegt normaal gezien niet meer dan 5 woorden op een dag. Ik heb haar gisteren zoveel mogelijk bij de activiteiten proberen te betrekken en dit had zijn effect! Vandaag riep ze de hele tijd mama naar mij om mijn aandacht te trekken. Zo luid is ze normaal gezien nooit zei de juf. Ze kwam mij ook van alles vertellen, ook al wist ze dat ik er niets van verstond! Het is mooi om zo een dingen mee te maken!

De crea-opdracht

 Al snel verveelden de anderen kinderen zich

 Het was snel gedaan toen mama Silvana zei dat ze stil moesten zijn.

 Dit is Nganga

De kinderen waren met het dubbele als gisteren en sliepen toch op hetzelfde aantal matrassen

Elke middag mag ik echt op zijn Afrikaans eten! Pap with smashed rice. Verrassend lekker.

 

Dag 2

Vandaag stond ik bij de allerkleinsten, de 3 tot 4 jarigen. Hoe geweldig zijn deze kinderen? Ze leren elke dag een beetje meer door de structuur die ze krijgen. Elke ochtend tellen ze met hoeveel ze zijn, roepen ze de dagen van de week, roepen ze de maanden van het jaar, hoe het weer op dit moment is, ... Zo leuk om te zien! Dit is eigenlijk een zeer leuke en leerzame routine. Ze zijn ook altijd superenthousiast! Dat maakt mij gewoon gelukkig :D. Daarna leerden ze wat bij over tegengestelden. Dit is het thema van de week. Uiteraard was ik daar het perfecte voorbeeld van, want ik ben helemaal tegenovergesteld van de kindjes. De juf vertelde het zo: Some people are white, some people are black, some people are little, some people are tall, ... Daarna deed ze het met (zeer beperkte) voorwerpen. Het was ook leuk om te zien dat ze af en toe het thema van vorige week erin betrok: kleuren. Kleuren en getallen zijn gelukkig hetzelfde in het Engels als in het Kosa! Dat maakt het voor mij al een stuk gemakkelijker. Dan was het creatijd! Cut & paste stond er op het programma. Dit was een rare activiteit.. De juf gaf mij een tijdschrift en zei dat ik verschillende tegengestelden moest zoeken en uitknippen. Toen ik hiermee klaar was, gaf ze mij 4 witte bladen en moest ik mijn prentjes erop plakken. De namen van de kinderen werden hierop geschreven en toen mochten ze poseren voor de foto. Ik begrijp niet goed waarom deze activiteit eigenlijk plaatsvond, want toen ik vroeg of ze er nog iets mee ging doen, was het antwoord dan ook nee. De juf vroeg of ik volgende week de crea-activiteiten wou overnemen, omdat ze de activiteiten van een ander perspectief wilt zien. Dit wordt een uitdaging!

Dan nog even iets over de kinderen .. De armoede was vandaag heel duidelijk te zien. De meeste kinderen die gisteren met vuile kleren naar huis zijn gegaan, zijn vandaag zo teruggekomen. Een kindje stonk uren in de wind, had enorm vuile kleren aan en was onverzorgd. Dit allemaal terwijl zijn mama er wel verzorgd uitzag. Ik moest soms even de tijd nemen om alles te laten bezinken, want dit deed pijn. Wetend dat onze kinderen hun dagen op de tablet doorbrengen of altijd nieuwe kleren krijgen of gewoon weigeren dingen te eten. Wetend dat onze winkels hun eten weggooien en dat terwijl ze hier verhongeren. Ik had mij voorbereid op de schok toen ik naar hier kwam, maar ik weet niet hoe ik ga reageren als ik terug naar huis ga. Ik heb mijn hart hier nu al verloren en ik ga deze 4 weken er zoveel mogelijk proberen uit te halen. Ik kan de wereld niet veranderen, maar als we allemaal ons steentje bijdragen maakt het wel een wereld van verschil uit voor deze kinderen.

Nog enkele fotootjes:

Ochtendroutine

 Leren over de tegengestelden

 Een sticker op het voorhoofd als beloning!

 Puzzelen ivm het thema

 En even een dansje gewoon zo maar!

 Wie geen dank u zegt, krijgt geen snack. Bij Iza was dit het geval.

Preteens die leren over respect.

Dag 1 in Ubomi

What a day ...
Vandaag vroeg uit bed om op tijd op het project te staan. Toen we opstonden had Connie onze lunchpakket al gemaakt. Ik moet dit toch even kwijt. Gordon en Connie zijn echt de besten! Ze zijn zo lief, warm en zorgzaam en daardoor voel ik mij echt thuis. Thank you for being zo wonderful!
Gordon bracht mij als laatste naar mijn project. Toen ik alleen met hem in de auto zat, had ik veel vragen..
Zoals hoe is het in godsnaam mogelijk dat deze mensen in zelfgebouwde hutten leven, terwijl er een gigantische moderne en rijke kerk in het midden staat? Ik ben stomverbaasd dat zo iets mogelijk is..
Hoe dichter we naar Ubomi reden, hoe gevaarlijker en hoe armer de buurt. Je zag dit aan de 'huizen' .. Toen ik aankwam in Ubomi moet ik zeggen dat de schok niet zo groot was, omdat de kinderen in Ubomi er zo goed uitzagen! Ze hadden allemaal mooie nieuwe kleren aan, waren gewassen en zagen er goed gevoed uit. Marc (de organisator) heeft me verteld dat dit een uur geleden een heel ander verhaal was. Van hem heb ik de eerste 2 uurtjes heb ik een rondleiding en een uitgebreide uitleg gekregen over de educatieve bedoelingen van de organisatie.
Daarna mocht ik zelf kiezen in welke 'klas' ik stond en heb gekozen voor de 5 tot 6 jarigen. Ze leerden de verschillende kleuren aan de hand van een tekening. Ze kregen 5 verschillende kleurtjes en moesten delen van de hond inkleuren hoe ze dat zelf wilden. Elk vakje dat ze kleurden toonde ze aan hun 'mama' (Elke vrouw uit een oudere generatie moet je mama noemen). De kinderen hebben veel bevestiging en begeleiding nodig. Toen viel het mij op dat 2 kindjes niet achter bevestiging vroegen. Eerst ben ik naar Avuma geweest, een verlegen jongetje die te bang was om mij aan te kijken. Toen ik naast hem kwam staan, zag ik dat hij nog niets gedaan had. Hij begreep denk ik niet goed wat hij moest doen en het was fijn om hem te kunnen helpen. Ook al spreken we niet dezelfde taal. Uiteindelijk en net op tijd heeft hij ook een beloningssticker gekregen! Avuma kwam mij al lachend een knuffel geven. Wat een fantastisch gevoel.
Om 14u was het EduCareprogramma afgelopen en werden de kinderen opgehaald. Spijtig genoeg niet allemaal en dit gebeurt te vaak. Er gaan vaak kinderen mee met de directrice naar huis waar de zatte of gedrogeerde ouders/voogd hen komt ophalen.
Om 14u15 begon er een andere workshop voor kinderen van 6 tot 10 jaar. Nikki, een vrouw uit de mediawereld, houdt de kinderen elke maandagnamiddag bezig aan de hand van verhalen, activiteiten, dansjes, opdrachten, ... Noem maar op. Dit was zoooooo leuk! Kinderen die gewoon kind kunnen zijn, is geweldig om te zien. Los van hun thuissituatie. Achter elke activiteit zat ook een mooie boodschap en/of een waardevolle les. Wees blij met wie je bent, God heeft je op deze manier gemaakt om een reden, iedereen is speciaal, ... noem maar op! Mijn dag is geëindigd om 15:30 en ik had eigenlijk helemaal geen zin om naar huis te gaan. Ik kijk enorm uit naar morgen!

Voor diegene die vragen hebben over hoe mijn takenpakket in elkaar zit: http://www.amavavzw.be/ubomi-obutsha/

En nog enkele foto's van in de namiddag:
Geboeid naar Nikki aan het luisteren.

Dansen :D

Mijn persoonlijke fanclub ! Vooral geboeid door mijn fototoestel :D

Enkele sfeerbeelden