Laatste week

Wat een drukke week! Ik heb geen tijd gehad om mijn blog te schrijven. Dus hier even alle dagen op een rijtje.

Maandag
Ik was véél te moe om uit mijn bed te geraken na de busrit terug van Kaapstad. Dus ik heb spijtig genoeg weer een dag moeten missen. Lief dat ze me hebben laten liggen, maar ik wou supergraag naar Ubomi gaan en niet weer een dag verliezen :(.

Dinsdag
Eindelijk terug naar het project. De kinderen waren zo blij om mij terug te zien. Dat geeft een zalig gevoel. De kinderen kregen eten en toen was het meeting. Dus ik was al bang dat ik de hele dag alleen werd gelaten met de beide klassen. 'Gelukkig' waren ze iemand gaan halen uit de moestuin. Iemand met gezag, zeiden ze. Een man met een tak met doorns is geen man met gezag. Dat is een man waar de kinderen bang van waren. Ik wou ze een zorgeloze voormiddag geven door ze een liedje aan te leren, ze met de blokken te laten spelen, ze te laten dansen, ... maar dit mocht blijkbaar niet. Dit is de grootste cultuurschok voor mij. Kinderen slaan omdat ze kinderen zijn is niet ok. Ik heb de kinderen een Italiaans liedje aangeleerd, maar ze hebben er hun eigen versie van gemaakt! Het originele liedje gaat als volgt: Giro giro tondo, quando bello il mondo, casca la terra, tutti giu per terra. Het resultaat:

De kinderen zijn naar huis gegaan en ik heb het overleefd! Daarna zijn we naar een rugbymatch gaan kijken. Ons team heeft verloren, maar het was superleuk! Mexican wave, geroep, fouten, sfeer, ... Het was geweldig! Daarna naar Barney's dat is een cafe waar ze elke dinsdag ook karaoke hebben. We hebben superveel mensen leren kennen en ons rot geamuseerd!

Woensdag
Woensdag ben ik samen met Sanne naar The White Lodge geweest. We waren beiden enorm moe van onze avond uit. Dus we hebben het rustig aan gedaan. Wat met de mannen gebabbeld, hun verhaal aangehoord en dan naar HDC. Dit is een project waarmee de mannen gaan werken. Hier zijn enkel vrouwen en kinderen. Ik heb verschillende souverniertjes gekocht om deze vrouwen te steuenen. Blijkbaar komen er veel toeristen langs, maar die kopen nooit iets.. Eens terug in The White Lodge hebben we gegeten en buiten gewacht tot Gordon ons kwam halen. Een van de mannen zei: When can I see you again? Zo lief. Blijkbaar is hij het niet gewoon om meisjes rond hem te hebben en dat maakt hem verlegen. Ik vond het echt schattig alleszins! Dan naar huis de hele namiddag niets gedaan en geslapen!

De rest van de week volgt :)

Kaapstad zaterdag en zondag

Ons weekend in foto's. 

Avontuurlijke bui

Pinguins op het strand!

We hebben gewandeld van het meest Zuid-Oostelijke punt naar het meest Zuid-Westelijke punt van Afrika

Kaapstad vrijdag

Wat een weekend. Donderdag was een rustige dag tot we bericht kregen dat we eigenlijk die ochtend hadden moeten vertrekken! Chaos alom natuurlijk. Maar gelukkig heb ik bustickets kunnen regelen en krijgen we een deel (minder dan de helft) van het geld terug van de vliegtuigtickets. Door de 12 uur durende rit hebben we een dag gemist van ons Kaapstadavontuur. Eens aangekomen moesten we ons haasten, want binnen een halfuur vertrok de ferry naar Robben Island. Omdat we als eerste in de rij stonden, mochten we de boot kiezen. Natuurlijk hebben Sanne en ik gekozen voor de partyboot. Met een bar, neonlichten en zalige lederen zetels aan boord. Het was geen goed idee om vooraan te zitten, blijkbaar is dit niet goed voor mijn maag. Na een halfuur misselijk op de boot te zitten, kwamen we aan. Daarna meteen op de bus (wat ook niet hielp voor mijn maag). Het was niet wat we hadden verwacht. Het Robben Island viel voor mij tegen. Ik had niet voldoende achtergrondinformatie en de gids was moeilijk te verstaan. Het uitzicht daarentegen was prachtig. Na de bustour gingen we naar de gevangenissen. Hier wist ik al meer van. Stel je voor dat je net als Nelson Mandela 16 jaar in een cel van 2 op 2 moet zitten en op een matje van 1 cm dik moet slapen enkel en alleen omdat je een beter leven wilt voor je landgenoten? Je zou denken dat zo iets niet meer mogelijk is en toch is hij nog maar 24 jaar geleden vrij gelaten. En het gebeurt nog in sommige landen. Concentratiekampen waren in Zuid-Afrika trouwens ook dagelijkse kost nog voor de Holocaust. Raar wat ze op school als prioriteit stellen.
Dan met de boot terug naar Kaapstad om naar Tablemountain te gaan. Dit was het beste van heel het weekend. We hadden een alternatieve route gevonden waardoor we op rotsen konden zitten onze voeten bengelend over de rand een kilometer boven de zeespiegel. Wow een uitzicht om sprakeloos van te worden. Gelukkig dat ik mij een winterjas heb gekocht want het was ijskoud daarboven! Daarna zijn we naar het huis van Clive (onze tourgide) geweest. Sila had een heel avondmaal voor ons voorbereid. Superlekker en gezellig, maar wat waren we blij dat we in ons bedje mochten kruipen!

Ziek

Na drie dagen ziek in bed gelegen te hebben met koorts, is de werkweek al weer om. Morgen vertrek ik naar Kaapstad dus maandag wordt mijn blog weer aangevuld.

Begin voorlaatste week

Wat een zalig weer vandaag! Reden te meer om de lessen buiten te volgen. Het nieuwe thema is geïntroduceerd: Safety. Dus de kinderen hebben buiten een brandweerman mogen inkleuren. Ik had vorige keer in mijn blog geschreven dat ik wou duidelijk maken aan de juffen dat voorbereiding alles was. Deze boodschap is nog niet doorgekomen, vrees ik. Ik kreeg een lege tekening voorgeschoteld en ik moest het voorbeeld zelf inkleuren. Maar goed! Ik ben hier nog twee weken om deze vrijwilligers kleine dingen bij te leren. Dus ik ben nog optimistisch. De kleinsten kleuren per 2 terwijl de anderen wachten. Dit is zeer goed voor de individuele begeleiding van diegene dat aan het kleuren zijn. Maar je kan niet verwachten dat de rest van de klas zich gedraagt en stilletjes wacht. Untringa 'het onhandelbare kind' begon de andere kinderen te pesten, te slaan, te schoppen, ... Tandi zei dat ik haar een tik op haar hand moest geven. Maar ik ben echt niet een persoon die kinderen slaat en ze bleef dit toen. En ik werd zelfs gek van haar, dus heb ik haar opgepakt en geknuffeld. Dit was mijn eerste reactie en ik stond versteld van het resultaat. Ze stak meteen haar duim in haar mond en klampte zich vast aan mij. Ze had tranen in haar ogen. Toen ik dit 's avonds tegen Gordon vertelde zei hij: 'You know Silvana, it's all about the love you give them'. Van het meest agressieve meisje had ik dit echt niet verwacht.. Nog maar eens duidelijk dat je een boek nooit op zijn kaft moet beoordelen.
De lessen duurden langer dan verwacht omdat het buiten zo goed was, dus het dutje werd overgeslagen. De kinderen mochten na de lunch gewoon spelen. Ik was met Nganga bezig om haar een liedje aan te leren. In het begin klapte ze alleen, maar daarna begon ze het mee te mompelen. Overgearticuleerd en stilletjes, maar zo leuk!
Het liedje gaat als volgt:
Yeeees, Jezus loves me! *clap clap*
Yeeees, Jezus loves me! *clap clap*
Yeeees, Jezus loves me! *clap clap*
The bible told me so!
Het resultaat:

Having fun. Zo zijn we weer klaar voor een nieuwe week hard werken!

Zalig!

Vrijdag

Een rustige dag voor de vrijwilligers in Educare. Toen ik aankwam hebben we een kringspel gespeeld waarbij we een voor een in het midden van de kring een beweging moesten uitvoeren. Daarna moest de hele kring dit nadoen. Een simpel spel om de ochtend goed te beginnen! De beide klassen speelden dit mee en uiteraard werd mama Silvana meteen in de kring geduwd! Zalig! De kinderen vinden ook alles wat ik doe geweldig grappig. Dat maakt het nog leuker om je te laten gaan.

Om 10u was het tijd om met de blokken te spelen, zoals altijd toont Sakiwe hoe een sterke basis moet bouwen voor dat je hoger kan. Er wordt ook altijd een subtiele hint gegeven naar het leven toe. Je kan niet verder groeien in het leven als je basis niet stevig genoeg is. Dat is ook de bedoeling van het project en het is mooi om dat te zien.

Na een lange speeltijd, een dutje en lunch waren de kinderen vrij om te spelen. Wow. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik er terug aan denk. Nganga was naar mij gekomen om op mijn schoot te komen zitten, Ibofu kwam mij echt een innige knuffel geven, gevolgd door een kus op de wang van Inga met een goedkeurende blik! De een na de ander zei ook we love you mama! Sommige herhaalden dit, maar de eerste kindjes die dat zeiden meenden dat echt. Zalig gewoon. Ik heb ze allemaal eens goed vastgepakt en beseft dat ik dit echt moet achterlaten binnen 2 weken. Nu ga ik genieten van elke seconde die ik heb met hun!

Uitgeput na een gekke dag!

Vandaag was het zalig! Ik voelde me goed en de dag is gevlogen. Vandaag heb ik mij ook volledig laten gaan. 's Ochtends krijgen de kinderen het altijd in zich om bepaalde dansjes te doen. Ik heb de dansjes al vaak genoeg gezien om ze te kennen. Ineens namen 2 kindjes mijn handen vast en trokken ze mij mee in de kring. Dit was zo leuk! Ik ben niet de meest handige persoon op aarde, dus af en toe werd ik uitgelachen. Maar dat maakte het alleen nog maar beter! Op het einde was iedereen hardop aan het lachen en dat was mooi. Dat betekent dat we allemaal toch een band hebben. Nu mijn zus bevallen is wil ik langs een kant naar huis, maar langs de andere kant ook weer niet. Hoe langer ik hier ben, hoe sterker mijn band met de kindjes wordt. Als ik mij al bedenk dat ik ze nog maar 2 weken zie, pfff laten we daar maar niet al te veel aan denken ;-). Na het dansen en het ochtendgesprek hebben ze het thema weer besproken. Ik merk wel dat de Sakiwe (De juf van de 4-5 jarigen) meer weet wat ze doet en moet doen. Ze varieert haar oefeningen in plaats van de hele tijd alles te herhalen. Ze laat de kinderen zelf met voorbeelden komen en daarna moeten ze zeggen in welke kamer de meubels het beste passen. Ze gaat ook iedereen af, waardoor ook de stille kinderen niet vergeten worden! Spijtig dat ze die kennis niet overbrengt op Tandi (de juf van de 2-3 jarigen). Zij komt van verpleegkunde en kan wel met kinderen werken, maar de didactische kennis kan zij wel gebruiken. Eens ze aan de puzzels begonnen, had Sakiwe het idee om de kinderen die de puzzels in 1 2 3 oplossen elk bij 2 andere kinderen zetten. De bedoeling was dat de snellere kinderen de anderen zouden ondersteunen. Op zich is dit geen slecht idee, maar dan moet je gewoon zien dat de kinderen het niet overnemen en/of dat ze geen ruzie maken. Wat in deze groep nogal snel gebeurd! Het was niet gemakkelijk in het begin, maar uiteindelijk met 2 begeleiders is de ruzie uitgebleven. Gelukkig maar! Weer een namiddag met play dough gespeeld. Ook hier heb ik mee gedaan met de kinderen. We hingen echt vol van ons hoofd tot aan de toppen van onze vingers! Ik begin moeite te krijgen met het schrijven van mijn blog, want iedere week is ingedeeld op dezelfde manier. Maar voor iedereen die aan het twijfelen is, om vrijwilligerswerk te doen. Ga ervoor! Maakt niet uit waar! Als er een project bestaat, dan betekent dat elke hulp welkom is!

Halve woensdagvoormiddag

Vandaag toen ik aankwam zat er een vrouw op de bureau met Nondo te praten. Ik hoorde aan haar stem dat ze wanhopig was. Ze had een baby op de schoot en wist niet meer wat doen. Ze had over dit project gehoord en dit was haar laatste hoop. Ik hoorde Nondo zeggen: We will try to solve your problems, but you have to work for it to. Ze knikte en was blij dat ze een kans kreeg. Na een hele reeks papierenwerk, denk ik dat ze geaccepteerd is. Deze vrouw heeft met een lach en een zak vol eten het project verlaten. Dit project straalt hoop uit en het is een goed teken dat mensen het meer en meer erkennen als een oplossing. Dit wilt zeggen dat deze mensen beseffen dat als ze niets doen, hun kinderen geen al te goede toekomst voor ogen hebben.
Het thema 'my home' is maandag geïntroduceerd en met de beperkte middelen die ze hebben, proberen ze kamers en meubels te benoemen. Voor de kleinsten is dit herhaling na herhaling, maar bij de 4-5 jarigen merk je dat het blijft hangen. Dit zijn echt slimme kinderen als de uitdaging aanwezig is. Bij de cognitieve oefeningen lossen ze altijd de educatieve puzzels op. Dag na dag na dag. Maakt niet uit welke leeftijd en ik denk dat die puzzels echt te moeilijk zijn voor de 2-3 jarigen. Ik denk dat ik zelf eens nieuwe puzzels ga kopen. Het is een kleine bijdrage, maar als deze kinderen afwisseling nodig hebben, dan heb ik dat er graag voor over! Ik heb het misschien al gezegd, maar de kindjes zijn fantastisch! Net daarom steek ik moeite in de crea-opdrachten die ik heb overgenomen. Ik wil aan de juffen tonen dat voorbereiding alles is voor een vlotte activiteit. Ik heb elk detail voorbereid zoals alle potloden op voorhand geslepen, mijn voorbeelden al uitgetekend, de papieren verdeelt per klas, de namen opgeschreven, ... Nu hebben de juffen meer tijd om de kinderen te begeleiden. Ik hoop dat ze dit overnemen in de toekomst. Zo hebben ze ook meer tijd over om eventueel andere dingen met de kinderen te doen.

Wegens chaos aan het thuisfront nog tijd gehad om nieuwe foto's te zetten. Mijn neefje wou er perse vandaag zijn verjaardag vieren!

Chaos

Toen Gordon mij vandaag afgezet had, stond er een gigantische bus vol schoolkinderen voor Ubomi. De projectleiders waren een beetje in schok, want ze hadden vernomen dat enkel de leerkrachten een kijkje kwamen nemen. Blijkbaar waren de kinderen zo geïnteresseerd in het project dat ze echt eens wouden komen kijken. Ze hadden een gigantische donatie mee van dekens, voedsel, kleren, ... Dit was mooi om te zien omdat de leerlingen dit allemaal bij elkaar geraapt hadden. Ze hadden cupcakes mee als snack voor de kinderen. De leerlingen leerden ze hoe je de slagroom er het gemakkelijkst opsmeert. Dit was super grappig om te zien! De kindjes hingen helemaal vol in hun gezicht. Het was wel geweldig om te zien hoeveel plezier ze hadden met de leerlingen, want eigenlijk komen ze uit twee verschillende werelden. En het is eens goed dat de kinderen van de kostschool zien hoe fel de armoede aanwezig is in hetzelfde land. Na de leerlingen hun rondleiding, speelden ze samen met Play Doh. Dit staat normaal gezien elke donderdag op het programma, maar wordt toch vaak overgeslagen. Mijn tafel heeft een eigen mascotte gemaakt en dit was zo fijn!

Na een zalig uitgebreide speeltijd in de zon, begonnen de kinderen aan mijn tekenopdracht. De juffen hebben in plaats van mijn spel te spelen, gewoon de kinderen de tekening in laten kleuren. Het is niet zo gelopen zoals ik had gehoopt, maar ze waren toch geconcentreerd bezig en dat doet veel. Maar langs de andere kant had ik moeite gestoken om de opdrachten uitdagend te maken en dat is eigenlijk een zonde voor de kinderen.

Inga

Nikki, de vrouw dat normaal gezien het namiddagprogramma leidt, heeft vandaag haar ligamenten gescheurd dus kon vandaag niet aanwezig zijn. Eén van de vrijwilligers vroeg of ik haar programma niet wou overnemen voor een groot deel. Dit was op het laatste moment gevraagd, vandaag de titel chaos, maar zo een leuke ervaring. Ik mocht het verhaal vertellen in het Engels, meedansen en kreeg bij de crea-opdracht een grote groep 7 jarigen onder mijn hoede. Ik moet zeggen dat ik best trots ben op mezelf. Ik vind dat als ik dit hier al aankan, wat zou mij in België dan in de weg staan? Ik begin meer en meer te beseffen dat mijn keuze om juf te worden is, de juiste is. Ik ben hier om de kinderen en de juffen bij te staan, maar met een ervaring als deze leer je jezelf kennen. Dit kan niemand nog van mij afnemen!

Zalige relaxerende dag!

Wat een leven

Vandaag heb ik een rustige halve dag gehad, zoals blijkbaar elke vrijdag. Maar de verhalen die ik nu weer gehoord heb, zijn ongelooflijk..
Zondagavond zijn er mensen uit hun huizen in de townships gesleurd. Ze weten niet of de actie willekeurig was of niet, maar alleszins er zijn doden gevallen. De mensen zijn koelbloedig doodgeschoten. Een mama keek uit haar raam omdat ze geweerschoten hoorde en heeft alles gezien. Ze was in schok, want het was recht voor haar deur.
Dinsdagavond is er een buschauffeur brutaal overvallen geweest. De overvallers zijn nergens te bespeuren net als de bus. De chauffeur is er met blauwe plekken en een enorme schrik vanaf gekomen.
Woensdag begonnen politiemannen een paar auto's te achtervolgen. Op een bepaald moment begonnen ze op elkaar te schieten. De achtervolging begon in de straat van het project daarna ze reden gewoon het township in en schoten alle kanten op. Mensen op straat werden geraakt en waren op slag dood... De mama's waren doodsbang. Ze hebben het gevoel dat ze gewoon niet veilig zijn in hun eigen huis. Ze durven 's avonds hun huizen niet uit. De huizen zijn niet zo stevig als die van ons, dus stel je voor dat daar een kogel doorvliegt en je kind raakt. Toen de directrice me dit vertelde, zag de angst in haar ogen.

Mijn activiteiten zijn goedgekeurd, dus ik ben benieuwd voor volgende week. Maar eerst genieten van een welverdiend weekend!

Enkele foto's van Ubomi zelf

 Onnozel aan het doen !